Voorpagina « De Trollenkoning



In het Sprookjesbos en op het Anton Pieckplein zijn een aantal sprookjes te vinden, die niet iedereen zal kennen. Draak Lichtgeraakt, de Sprekende Papagaai, de Stenen Kip en de Trollenkoning zijn hier enkele voorbeelden van. Het zijn bekende figuren, die bekend zijn van de mythen, sagen en legenden. Maar een echt sprookje van de Draak of de Trollenkoning, zoals ze in het park te vinden zijn was er tot voor kort niet. In 2009 heeft de Efteling een sprookjesboek uitgebracht, met daarin het sprookje van ieder sprookjesfiguur uit het park. Op deze pagina het verhaal van de Trollenkoning.

Het sprookje
Er was eens een grote boosaardige trol, die Koning Kobold werd genoemd. Nu zijn de meeste trollen niet altijd even aardig. Het zijn kleine harige plaaggeesten, die het leuk vinden om de mensen te laten schrikken. Maar Koning Kobold was echt gemeen. De meeste trollen waren bang voor hem, want hij was ook nog vreselijk sterk. Ooit had hij zichzelf tot leider van het Trollenbos uitgeroepen en iedereen moest naar hem luisteren. In het bos woonde ook een aardige trol van meer dan 600 jaar oud. Dat is zelfs voor een trol al een behoorlijke leeftijd. Het bijzondere aan hem was dat hij de toekomst kon voorspellen. Andere trollen, maar ook mensen uit dorpen de buurt, kwamen hem vaak om raad vragen.

Voor de oude holle boom, waar hij woonde stond een enorme kei met een wijzerplaat. Geen gewone wijzerplaat met cijfers, meer een met sterrenbeelden. Als je de wijzer op jouw sterrenbeeld zette klonk er een bel en kwam de oude trol tevoorschijn. Hij luisterde naar wat je te vertellen had en gaaf meestal wel goede raad voor de toekomst. Omdat hij zo oud en wijs was, hadden de jongere trollen veel respect voor hem. Dat vond Koning Kobold natuurlijk helemaal niet zo leuk. Op een zonnige herfstdag klonk opeens de bel naast de knoestige holle boom van de vriendelijke trol. Hij schrok wakker uit zijn middagdutje. De grond begon te trillen en dat betekende dat er iemand voor zijn deur stond. De trol voelde dat hij deze keer bijzonder bezoek kreeg. Hoog bezoek.

Toen het beven van de aarde gestopt was keek hij naar buiten. Daar stond een prachtig meisje in een wijde witte jurk. "Beste meneer trol," sprak ze zacht, "ik ben prinses Adelheid. Ik kom uit een land in het zuiden. Ik kom u oom raad vragen. Heeft u even tijd voor mij? "Aiaiaiaiai. Oioioioioi, natuurlijk. Vraagt u maar hoor." antwoordde de trol vriendelijk. "Ik ga binnenkort trouwen met prins Wikke, we houden heel veel van elkaar. En nu wil mijn vader weten of hij wel de juiste man is voor mij. Wikke is geen vechtersbaas. Hij houd van zingen en dansen, juist daarom ben ik verliefd op hem geworden. Maar vader denkt dat hij misschien niet dapper genoeg is om mij te beschermen." "Oioi. Ik zie dat uw sterrenbeeld maagd is, weet u ook wat het sterrenbeeld van prins Wikke is?" vroeg de oude trol. "Kreeft." Antwoordde de prinses. Waarop de trol glimlachend zei: "Hahaha, dan komt het helemaal goed." En hij sprak plechtig:


Een koningskoppel, kreeft een maagd
zij wonderschoon, hij onversaagd!


"Wat bedoelt u?" vroeg prinses Adelheid. En de trol antwoordde: "Keer terug en vertel uw vader, dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. Prins Wikke en u zijn voor elkaar bestemd." "Oh, dank u, dank u wel." lachte de prinses. Opgelucht nam ze afscheid en vertrok. Maar zodra ze uit het zicht verdwenen was, kreeg de oude trol opeens een naar voorgevoel. "Oioioioioi. Aiaiaiaiai." Hij deed zijn ogen dicht en leek even na te denken. Toen floot hij. Meteen vloog er een uil uit de boom naar beneden die vlak voor hem op de grond landde. "Ik heb je nodig, mijn trouwe vriend." Zei de trol "vlieg pal zuidwaarts en haal de jonge prins Wikke. Zo snel mogelijk." De uil vloog meteen weg, nagestaard door de somber kijkende oude trol.

De volgende ochtend klonk opnieuw de bel naast de holle boom. De oude trol was meteen klaarwakker. "Oioioi, daar zul je het hebben." Hij opende zijn gordijn. Daar stond een van de kleinere trollen. Een jonkie, van nog geen 100 jaar oud. Hij draaide zenuwachtig aan de wijzer op de steen en riep: "Ik weet mijn sterrenbeeld niet." "Geeft niet Tore." De oude trol kende hem wel. "Wat is er aan de hand?" "Het is heel erg," riep Tore, Koning Kobold heeft een prinses gevangen genomen." "Aiaiaiaiai. Oioioioioi." zei de oude trol. Zijn bange voorgevoel klopte dus. "Nu is hij echt te ver gegaan. Heeft hij haar opgesloten?" "ze zit gevangen genomen op het moeraseiland, hij vindt dat een koning een koningin moet hebben. Hij wil met haar trouwen." De oude trol zei: "Dat moet prinses Adelheid zijn, laten we niet wachten Tore. Jij gaat haar bevrijden, nu meteen. Luister…"

Midden in het trollenbos lag een griezelig donker moeras, het stinkende water was troebel en onheilspellend groen. Wie erin viel werd er door opgeslokt en verdronk. Er was een klein eiland in het moeras waarop wat bomen en struiken stonden. Je kon er alleen komen via een rij groene, glibberige stenen, die van de oever naar het eiland leidden. Het waren er een stuk of dertig. Ze staken net boven het water uit. Niet alleen kon je er gemakkelijk vanaf glijden, iedereen wist ook dat er eentje bij zat die omkantelde zodra je erop ging staan. En dan, zou je zeker verdrinken. Die ene kei moest je dus altijd overslaan. Maar welke was het? Tore wist het nu, de twintigste steen kon omkantelen. De oude trol had het hem verteld en nu haastte Tore zich naar het meer. Prinses Adelheid zat verdrietig onder een boom. Ze had zich nog nooit zo eenzaam en ellendig gevoeld. Koning Kobold had gezegd, dat hij haar zou komen halen om met haar te trouwen. Ze gruwde als ze aan zijn gemene gezicht dacht. Opeens zag ze het harige trolletje op het keienpad. Tore sprong voorzichtig van steen naar steen en telde hardop. "eh 16, 17, 18, 19," toen zette hij zich goed af en sprong over de kantelsteen heen en landde wiebelend op de volgende. De prinses zag het en probeerde te onthouden welke steen de kantelsteen was. Ze dacht dat de trol naar het eiland kwam om haar te plagen. Maar Tore zei: "Prinses, kom snel! De oude trol, die in de holle boom woont, heeft me gestuurd. Kom!"




Prinses Adelheid bedacht zich geen moment en rende met hem mee naar de waterkant. Het trolletje stapte op de eerste steen en gaf haar een hand. "Voorzichtig prinses, ze zijn spiegelglad." Steen voor steen, zo snel ze konden probeerden de twee het moeras over te steken. Ze hadden pas vijf of zes stenen gehad, toen Koning Kobold opeens aan de overkant verscheen. "Wat gebeurd hier!?" bulderde hij terwijl hij al op de eerste steen stapte. "Wie probeert mijn bruid te stelen?" De koning was woedend en nam twee, soms drie stenen tegelijk. Tore en de prinses stonden stokstijf van angst. Even verloor de grote trol bijna zijn evenwicht op een heel gladde kei. Toen sprong er plotseling iemand van achteren op zijn rug. "Mijn prins!" riep Adelheid. Inderdaad het was prins Wikke die twee armen om Koning Kobold hield. Hij wilde de trol tegenhouden, die gromde en sloeg wild met zijn grote harige armen om zich heen. Na een korte worsteling lukte het hem om de prins van zich af te duwen, regelrecht het zompige water in. Koning Kobold raakte zelf ook uit balans. Hij kon nog net de stap naar de volgende steen nemen en… Plons! Dat was net de twintigste, de kantelsteen.

Er was niets meer te zien dan een grote kring in het water. Koning Kobold was in de diepte verdwenen. Plotseling klonk er geproest. Prins Wikke had zich nog net aan een van de stenen vast weten te klemmen en nu klom hij met moeite uit het moeras. Prinses Adelheid slaakte een gilletje van blijdschap. Op de oever hadden zich inmiddels een heleboel trollen verzameld. Ze waren op het lawaai afgekomen en hadden gezien wat er gebeurd was. Er klonk een luid gejuich. Blijkbaar was Koning Kobold niet erg geliefd geweest!. Prins Wikke, prinses Adelheid en Tore kwamen voorzichtig naar de kant. Daar vloog de prinses haar prinses haar prins in haar armen. Hij was nog kletsnat en zat onder de stinkende, groene smurrie. Haar jurk werd helemaal vies, maar dat kon haar niks schelen.

"Mijn moedige prins. Hoe kom jij nou hier?" "Dankzij hem," zei prins Wikke en hij wees omhoog. Daar cirkelde de uil door de blauwe lucht. "Hij heeft me gewaarschuwd. Ik ben meteen gekomen." Alle trollen waren blij dat ze van hun gemene leider verlost waren. Ze konden zelf een nieuwe koning kiezen en dat werd natuurlijk de oude trol. Diezelfde avond nog werd hij gekroond tot Koning Trol de Eerste. Dat was een bijzondere gebeurtenis, want hoe vaak komt het voor dat trollen samen met de mensen feestvieren? De volgende ochtend namen de prins en de prinses hartelijk afscheid van Tore en de Trollenkoning. Prins Wikke had bewezen dat hij dapper genoeg was om met zijn prinses te trouwen en samen leefden ze nog lang en gelukkig. En de Trollenkoning? Zijn gave om in de toekomst te kunnen kijken zou nog vaak van pas komen!

Sprookjesboek
Bij vrijwel ieder sprookje in het Sprookjesbos staat een groot sprookjesboek, met daarin een korte samenvatting van het verhaal. Het verhaal staat weergegeven in het Nederlands, Engels, Duits en Frans. Hieronder de Nederlandse tekst:

De oeroude Trollenkoning in zijn holle boom weet alles. Hij voorspelt de toekomst voor iedereen die op bezoek komt. En soms helpt hij de toekomst een handje… Wat is jouw sterrenbeeld? Stier, Tweelingen, Boogschutter of Waterman? Zet de wijzer op jouw sterrenbeeld en luister dan heel goed naar de Trollenkoning. Hoewel hij een beetje binnensmonds mompelt en soms raadselachtig brabbelt, kun je hem toch verstaan! En… is de Trollenkoning somber gestemd of heeft hij de grootste pret? Dan weet jij wat jou te wachten staat…