Voorpagina « Doornroosje



Op deze pagina vind je het sprookje van Doornroosje, het eerste sprookje dat je tegenkomt als je het Sprookjesbos binnenloopt. Het sprookje van de Gebroeders Grimm werd in 2003 ook het de eerste musical die door Studio 100 in Theater de Efteling op de planken werd gebracht.

Het sprookje
Heel lang geleden leefden er een koning en een koningin die geen kinderen konden krijgen. Dat maakte hen erg verdrietig en ze praatten er vaak over. Op een morgen was de koningin aan het zwemmen in de kasteelvijver, toen er een kikker naast haar opdook. Hij zei: "Lieve koningin. Ik kom u vertellen dat uw liefste wens snel in vervulling gaat. Binnenkort zult u een kindje krijgen." De koningin keek verbaasd en blij tegelijk. Ze wilde nog van alles vragen, maar de kikker was al weg. De kikker kreeg gelijk. Het jaar daarop kregen de koning en de koningin een dochtertje waar iedereen erg blij mee was. Voor deze gelegenheid werden er zelfs vlaggen uitgestoken. Ze wapperden vrolijk in de blauwe lucht. Ter gelegenheid hiervan gaf de koning een feestje waarbij hij niet alleen familie en vrienden uitgenodigde, maar ook de feeën uit zijn koninkrijk mochten komen. Hij liet een maaltijd bereiden door de koks van het kasteel. Er was echter een klein probleem. Er waren namelijk 13 feeën in het land en de koning had maar 12 gouden borden. Je kon het niet maken om een fee van een gewoon bord te laten eten.

Toen brak de avond van het feest aan. Er klonk overal vrolijke muziek en lakeien liepen af en aan met lekker eten. Toen de maaltijd voorbij was, werd het prinsesje in haar moeders armen gelegd. Iedereen keek vertederend toe. Het was ook wel een schatje. De feeën spraken allemaal een toverspreuk voor haar uit. Hiermee wilden ze het kind iets meegeven voor haar latere leven. De ene fee wenste schoonheid. Een andere hoopte dat het prinsesje lief zou zijn. Zo kwamen alle feeën aan de beurt. Maar bij de twaalfde fee gebeurde er iets. Voordat zij haar wens kon doen, werd het opeens heel koud in het kasteel. In de deuropening stond de dertiende fee, die niet was uitgenodigd. Ze was woedend. "Waarom mocht ik niet komen?" riep ze. "Uit wraak wens ik haar toe dat ze sterft. Als ze vijftien wordt, prikt ze zich aan een spinnewiel. Dan zal ze sterven." De koningin begon te huilen. De twaalfde fee liep naar haar toe "Ik kan die wens niet ongedaan maken. Maar ik zal ervoor zorgen dat de prinses niet doodgaat. Ze zal honderd jaar slapen. Meer kan ik helaas niet doen." Maar de koning zei: "Ik wel! Ik laat alle spinnewielen verbranden." Zo gezegd, zo gedaan. Maar de koningin was er niet gerust op. Ze was bang dat er ergens nog een spinnewiel stond. De koning stelde haar gerust. Zijn soldaten hadden immers alle spinnewielen verbrand!



De jaren gingen voorbij. De prinses groeide op tot een mooi vriendelijk meisje. Toen ze vijftien jaar werd, werd er een groot feest georganiseerd. De prinses was een beetje zenuwachtig. Ze dwaalde wat rond in het kasteel. Via een wenteltrap kwam ze bij een deur. Die had ze nog nooit gezien. Ze opende de deur en zag een oud vrouwtje zitten. Het prinsesje vroeg: "Wat bent u aan het doen?" De vrouw antwoordde; "Ik ben aan het spinnen op een spinnewiel." Dat wilde het prinsesje ook eens proberen. Ze wilde de spoel pakken waar de wol omheen gedraaid zit. Maar er zat een scherpe punt aan. De prinses prikte zich. Ze viel in een diepe slaap, die honderd jaar zou duren. Iedereen in het kasteel viel in slaap. Het koksmaatje, het keukenmeisje en de paarden in de stal. Spinnen, vogels, iedereen. Het werd heel stil. De rozenhaag rond het kasteel groeide door. Hij werd heel hoog. Je zag niets meer van het kasteel. De meeste mensen begrepen het niet. Waarom sliep iedereen in het kasteel zo lang? Soms probeerde iemand een kijkje te nemen. Ook allerlei prinsen. Zij dachten dat ze Doornroosje gemakkelijk konden bevrijden. Maar dat was nog niemand gelukt. Ze bleven allemaal hangen in de scherpe doornen van de hoge rozenhaag. Zo gingen vele jaren voorbij.

Op een dag trok er weer een prins door het land. Hij hoorde het verhaal van Doornroosje. Hij werd nieuwsgierig. De prins sprong op zijn paard en ging op weg. Toen hij de hoge struiken om het kasteel zag, schrok hij wel even. Maar hij zette door. Hij wilde gaan klimmen maar dat hoefde niet meer. De rozenhaag splitste zich en de prins kon zo doorlopen. Hij liep snel het kasteel binnen. Hij rende de trappen van het kasteel op en kwam bij het kleine kamertje. Toen hij de deur open gooide, lag het prinsesje daar. Haar goudblonde haar zag er prachtig uit. De prins boog zich voorover. Hij kuste haar zachte mond. Ze deed haar ogen open. Toen keken ze elkaar lachend aan. De betovering was verbroken...

Op dat moment werd iedereen wakker. De koks kneedden weer het brood. De vogels gingen verder met het zoeken van eten voor hun kinderen. De koning zei tegen zijn vrouw: "Ik ben geloof ik even weggedommeld. Laten we maar gauw opschieten. Het feest begint zo." Niemand had in de gaten dat ze al die jaren geslapen hadden. Alle mensen liepen naar de feestzaal. Alsof er nooit iets was gebeurd. Ze namen een drankje. Je wordt namelijk nogal dorstig als je jarenlang niets drinkt. Toen kraakte de trap. Daar kwamen de prins en de prinses naar beneden. Iedereen hield zijn adem in. Sommigen verslikten zich bijna. Wat een mooi paar! Niemand was verbaasd dat de koning zei dat zijn dochter met de prins moest trouwen. Die waren voor elkaar bestemd. Het feest duurde tot in de kleine uurtjes. Het was reuze-gezellig. En de boze fee? Die liet zich gelukkig nooit meer zien!

Sprookjesboek
Bij vrijwel ieder sprookje in het Sprookjesbos staat een groot sprookjesboek, met daarin een korte samenvatting van het verhaal. Het verhaal staat weergegeven in het Nederlands, Engels, Duits en Frans. Hieronder de Nederlandse tekst:

Eindelijk kreeg het koningspaar een kindje. Een boze fee sprak een verwensing over het prinsesje uit. Op haar 15e verjaardag zou ze zich verwonden aan een spinnewiel en sterven. Een goede fee bepaalde dat het prinsesje niet zou sterven, maar 100 jaar slapen. En zo gebeurde het! Iedereen in het kasteel viel in slaap... Langzaam groeide een ondoordringbare rozenhaag om het kasteel. Na bijna 100 jaar kwam een jonge prins en de doornstruiken weken vanzelf uiteen. Hij vond Doornroosje en kuste haar wakker...