Voorpagina « Sprookjes « Max & Moritz


In het voorjaar van 2020 opent de Efteling de dubbele achtbaan Max en Moritz. De nieuwe attractie ontleent zijn naam aan een Duitse illustratie vertelling van Wilhelm Busch uit 1865. Zoals wel vaker in de Efteling, komt het park met een eigen versie van het verhaal die naadloos aansluit met de uitbeelding in het park. Onderstaande versie is afkomstig uit de 'Wonder', het abonnementstijdschrift van de Efteling, van november 2019.

Het verhaal (Efteling versie)
Er was eens een schattig Duits dorpje, aan een heldere beek in een groen dal. Het was vooral bekend om de bijzondere koekoeksklokken van Frau Schmetterling. Frau Schmetterling had twee zoons, Max en Moritz. Deze ondeugende boefjes dreven de inwoners van het dorp tot wanhoop met hun streken. Als de mensen weer eens bij haar kwamen klagen, sloot ze de jongen voor straf op in haar werkplaats. Daar vonden ze altijd spullen en gereedschap om mee te knutselen en om mee te ontsnappen... In de werkplaats hing de allermooiste klok van opa. Vroeger draaiden ze die elke dag op met een gouden sleutel. De klok stond nu stil, want hun moeder had de sleutel in een boze bui over de schutting gegooid.

Van opa leerden Max en Moritz om het leven niet te serieus te nemen en vooral plezier te maken. Daar kon buurvrouw Bolte over meepraten. De jongens hingen stukjes brood aan touwtjes in de tuin zodat haar kippen zich verslikten en als vissen aan een lijn bleven hangen.

Ook kleermaker Böck kwam aan de beurt. De jongens zaagden de pijlers van het bruggetje half door, waardoor hij PLONS! in de ijskoude beek viel. Vaak moesten Max en Moritz zonder eten naar bed.

Op een avond kropen de twee donderstenen het dak op en hengelden ze door de schoorsteen van Frau Bolte zomer een gebraden kip uit de pan! Opa had er vast om kunnen lachen.

Binnenkort zou er een zeepkistenrace worden gehouden in het dorp. In de werkplaats vonden Max en Moritz hout en wielen en een grote sprintveer om hun karren mee te maken.

Die week gaf meester Lämpel op school les over de uitvinding van buskruit. Moritz stopte stiekem een beetje buskruit in de pijp van de schoolmeester... Dat werd een mooie knal! En de meester had een zwartgeblakerd gezicht, dus kon hij een week geen les geven. Zo hadden de jongens tijd om aan hun karren te timmeren. Zouden ze die misschien met buskruit af kunnen schieten?

De dag van de grote wedstrijd was aangebroken. Vanaf het hoogste punt van het dorp vertrokken steeds twee karretjes tegelijk door de smalle straatjes naar beneden. Daar stond Frau Schmetterling bij de eindstreep om de tijden te noteren. Max en Moritz waren als laatste aan de beurt. De bel klonk en RRROETSJ! De broers schoten de berg af, al slalommend en luid jodelend. Bij een kruispunt vlogen de twee op volle snelheid rakelings langs elkaar heen. Maar vlak voor de eindstreep raakten de wagens van de jongens elkaar plotseling. Max schoot naar links, de weg af en Moritz belandde PLONS! in de beek.

En toen gebeurde het. Tussen de rivierkeien vond Moritz de gouden sleutel van opa's klok! Een geluk bij een ongeluk! Iedereen was opgelucht en blij. Max en Moritz haalden nog heel veel streken uit. Maar ze draaiden ook weer dagelijks opa's klok op. En voor zolang het zou duren, leefden ze nog heel gelukkig.