Voorpagina « Sprookjes « Spookslot



Lang, heel lang geleden, als in tijden van storm en hoog water de Maas nog reikte tot aan de voet van deze veste, woonde in dit kasteel de vierde burggraaf van Capelle van Kaatsheuvel." Zo begon het verhaal van het Spookslot. De attractie die van 10 mei 1978 tot en met 4 september 2022 te beleven was in de Efteling. Het verhaal ging over de boze heks Visculamia en haar aartsvijand: De vierde burggraaf van Capelle van Kaatsheuvel.

De voorshow:

Nog voor je bij de werkelijke voorshow aankomt zie je in kleine nissen afschrikwekkende beelden. Maar dat is niet alles, midden in het voorportaal' van het slot hangt een grote kroonluchter die door de arm van een groot monster wordt vastgehouden. Als je goed kijkt dan kun je daar ook een aantal uit de kluiten gewassen vleermuizen zien.

Het verhaal van het Spookslot bleek niet geheel duidelijk te zijn bij alle bezoekers. Een jaar na de opening (1979) werd er een voorshow aan toegevoegd. De Oosterse geest, die in een nis van het slot zit, vertelt het verhaal. Tot en met 1987 was het verhaal te horen. Het bleek echter dat bezoekers het voorshow verhaal compleet wilden horen. Hierdoor was de doorstroming naar de hoofdshow alles behalve optimaal. Het verhaal verdween dan ook. Echter in 2001 verraste De Efteling haar bezoekers door de voorshow weer te gebruiken. De voorshow loopt nu gelijk met de hoofdshow, waardoor de bezoekers wel in een keer kunnen doorstromen. Hieronder kun je de letterlijke tekst lezen van het voorshow verhaal:

"Lang, heel lang geleden, als in tijden van storm en hoog water de Maas nog reikte tot aan de voet van deze veste, woonde in dit kasteel de vierde burggraaf van Capelle van Kaatsheuvel. Hij verzamelde sprookjes en sagen van over de hele wereld en... bedreef de magie. Hij kon bloemen laten zingen en muren laten dansen. Er was maar één plaag in zijn leven; de boze heks Visculamia. Die leefde achter slot en grendel in het nabijgelegen Druinen. Zij wilde hem zijn sprookjes afnemen. Op zekere kwade dag, toen de heks zich op rooftocht vermomd had als een ongebluste jonge maagd, werd zij betrapt door de hovenier van kasteel De Efteling. Door de drie rechters van het hertogdom werd zij veroordeeld tot de brandstapel in de oostelijke vleugel van het slot. Op het laatst sprak zij een verwensing uit, waarin de burggraaf voor eeuwig werd verdoemd te zoeken naar zijn laatste sprookje...: zijn dochter Esmeralda. En steeds als het water van de Maas weer stijgt, slaat de betoverde kraai van Visculamia om twaalf uur de klok. Dan bengelt weer het lijk van de tuinman die haar verraadde aan het klokkenkoord. De rechters die haar veroordeelden weeklagen uit het zolderraam en in de catacomben snelt de graaf zijn dochter na, zonder haar ooit te vinden... Terwijl de bloemen zingen en de muren dansen slingert de heks haar verwensingen in de sarcofaag waar de resten van de graaf gevangen liggen. Op de zuidheuvel van het slotplein vindt zijn dochter geen rust. En dat zal zo nog jaren duren. Tot de zang der bloemen de uilen hun ogen doet sluiten, de boze kraai in slaap gesust heeft en de verwensing is verbroken...."

Hoofdshow:
Als we het hele Spookslot concept eens bekijken dan klopt er iets niet: Je ging een groot, oud en vervallen kasteel binnen. Echter, als je in de hoofdshow stond, dan was een Kloostertuin te zien, met het klooster op de achtergrond. De grond was deels weggevallen waardoor je ook zicht had op de catacomben, hier 'snelde de graaf z'n dochter na'. Eigenlijk was in de hoofdshow alles te zien wat in de voorshow werd verteld. De hovenier, die Vislulamia bij haar laatste rooftocht betrapte, hing aan het klokkenkoord. De drie rechters waren te zien, waar ze vanuit een soort dakraam naar beneden keken waar ze de Graaf en zijn dochter zagen. In het rechterdeel van het slot was Visculamia te zien, die vanaf de brandstapel haar vloek uitsprak. Echt ieder detail werd weergegeven: de uilen, dansende bloemen, bewegende ornamenten aan de gevel van het klooster. Werkelijk overal was aan gedacht. Het geheel werd opgeluisterd door "Danse Macabre" van Camille Saint-Saëns. Bijna op het einde van de show viel de muziek wat stil en begon het te onweren. Grote lichtflitsen werden opgevolgd door een enorme donder die door de grond dreunt. Onder de 'tribune' zat namelijk een groot 'kanon-box' in.


Foto: Marwin van de Hoeve